Technologia radarowa polega na wykorzystaniu fal radiowych do wykrywania i lokalizowania obiektów. Składa się z nadajnika emitującego fale radiowe, anteny kierującej te fale w stronę celu oraz odbiornika wychwytującego fale odbite. Do interpretacji zwracanych sygnałów stosowane są techniki przetwarzania sygnałów, pozwalające określić zasięg obiektu, prędkość, a czasem także jego wielkość i kształt.
Podstawy technologii radarowej obejmują przesyłanie fal radiowych, odbijanie tych fal od obiektów i odbieranie odbitych sygnałów. Opóźnienie pomiędzy transmisją i odbiorem fal wykorzystywane jest do obliczenia odległości do obiektu, natomiast efekt Dopplera na częstotliwość zwracanego sygnału służy do określenia prędkości obiektu. Kluczowymi elementami systemów radarowych są nadajnik, odbiornik, antena i procesor sygnału.
Techniczna definicja radaru (wykrywanie i określanie odległości drogą radiową) to system wykorzystujący fale elektromagnetyczne do identyfikacji zasięgu, kąta lub prędkości obiektów. Systemy radarowe działają poprzez transmisję fal radiowych i analizę fal odbitych od napotykanych obiektów. Umożliwia to wykrywanie i śledzenie różnych celów, w tym samolotów, statków, pojazdów i formacji pogodowych.
Technologię radarową po raz pierwszy zastosowano na początku XX wieku, a znaczny rozwój i wdrożenie nastąpiło podczas II wojny światowej. Odegrał kluczową rolę w operacjach wojskowych w zakresie wykrywania i śledzenia samolotów i statków wroga. Od tego czasu technologia RADAR stale ewoluuje i rozszerza się na różne zastosowania cywilne i komercyjne, w tym kontrolę ruchu lotniczego, prognozowanie pogody, nawigację morską i systemy bezpieczeństwa samochodowego.