W astronomii i geografii kąt zenitalny wynoszący 0 stopni odnosi się do określonego pomiaru kątowego pozycji obserwatora w górę w kierunku zenitu, który znajduje się bezpośrednio nad nim. Kąt zenitalny wynoszący 0 stopni wskazuje, że linia wzroku lub zmierzony kierunek jest prostopadły do lokalnej płaszczyzny poziomej. Oznacza to, że obserwowany obiekt lub punkt zainteresowania znajduje się bezpośrednio nad obserwatorem, bez odchyleń od płaszczyzny pionowej. W praktyce kąt zenitalny wynoszący 0 stopni oznacza najwyższy punkt na niebie, który można obserwować z określonego miejsca, reprezentujący kierunek zenitu.
Zerowy kąt elewacji, podobny do kąta zenitalnego, odnosi się do kątowego pomiaru położenia obiektu nad lub pod horyzontem w stosunku do pozycji obserwatora. W szczególności zerowy kąt elewacji wskazuje, że z punktu widzenia obserwatora obiekt znajduje się dokładnie na poziomie horyzontu. Oznacza to, że wysokość obiektu nie znajduje się ani powyżej, ani poniżej poziomu oczu obserwatora, ale raczej jest zgodna z poziomą płaszczyzną obserwacji. Zerowy kąt elewacji służy jako punkt odniesienia do pomiaru wysokości lub wysokości obiektów niebieskich lub ziemskich względem horyzontu.
W standardowych konwencjach astronomicznych i nawigacyjnych kąt zenitalny jest ogólnie definiowany jako dodatni, mierzony od horyzontu w kierunku zenitu (prosto w górę). Jednakże w niektórych specjalistycznych kontekstach lub metodach obliczeniowych kąt zenitowy może być wyrażony jako wartość ujemna, mierzony od zenitu w dół w kierunku horyzontu (bezpośrednio w dół). Konwencja ta jest mniej powszechna i powszechnie stosowana w określonych zastosowaniach inżynierskich, gdzie do precyzyjnych obliczeń lub celów modelowania potrzebne są kąty ujemne. W codziennym użyciu i standardowych praktykach kąty zenitalne są ogólnie uważane za wartości dodatnie, mierzone od horyzontu w kierunku punktu zenitalnego bezpośrednio nad nim.