Technika kompresji impulsów to metoda przetwarzania sygnału stosowana w systemach radarowych i sonarowych w celu poprawy rozdzielczości i możliwości wykrywania impulsów. Przesyłając modulowany impuls o długim czasie trwania, a następnie kompresując odebrane echo w impuls o krótszym czasie trwania, technika ta poprawia stosunek sygnału do szumu i umożliwia lepszą rozdzielczość celów. Proces ten obejmuje kodowanie impulsu za pomocą określonego wzoru modulacji, takiego jak kodowanie częstotliwościowe lub fazowe, a następnie użycie dopasowanego filtra w odbiorniku w celu skompresowania impulsu w czasie.
Metoda kompresji impulsów polega na transmisji długiego impulsu, który jest modulowany za pomocą określonego kodowania, takiego jak liniowa modulacja częstotliwości (ćwierkanie) lub kodowanie fazowe (binarne kluczowanie przesunięcia fazowego). Po odebraniu echa dopasowany filtr koreluje odebrany sygnał z przesłanym kodem, skutecznie kompresując impuls do znacznie krótszego impulsu. Metoda ta umożliwia wykorzystanie zarówno długich impulsów, które mają wysoką energię i lepszy stosunek sygnału do szumu, jak i krótkich impulsów, które zapewniają wysoką rozdzielczość.
Kompresja impulsów w sonarze działa na tej samej zasadzie, co w radarze, wykorzystując długie zakodowane impulsy w celu uzyskania wysokiej rozdzielczości wykrywania obiektów podwodnych. W systemach sonarowych kompresja impulsów poprawia wykrywanie obiektów, umożliwiając transmisję długich impulsów, które mogą przemieszczać się na większą odległość i łatwiej je odróżnić od szumu tła. Odebrane echa są następnie przetwarzane w celu skompresowania czasu trwania impulsu, co umożliwia precyzyjny pomiar odległości i szczegółowe obrazowanie obiektów podwodnych. Technika ta jest szczególnie przydatna w zastosowaniach takich jak mapowanie podwodne, nawigacja i wykrywanie obiektów.