Współczynnik absorpcji promieniowania odnosi się do pomiaru tego, jak dobrze materiał pochłania padające promieniowanie podczas jego przechodzenia. Wskazuje część padającego promieniowania, która jest pochłaniana przez jednostkową odległość przebytą przez materiał. Współczynnik absorpcji zależy od rodzaju promieniowania (takiego jak promienie gamma, promieniowanie rentgenowskie lub promieniowanie ultrafioletowe) oraz właściwości materiału pochłaniającego, w tym jego gęstości i składu atomowego. Wyższe współczynniki absorpcji oznaczają, że pochłaniane jest więcej promieniowania, co skutkuje zmniejszoną transmisją promieniowania przez materiał. Koncepcja ta ma kluczowe znaczenie w takich dziedzinach, jak obrazowanie medyczne, materiałoznawstwo i monitorowanie środowiska, gdzie zrozumienie interakcji promieniowania z materią pomaga określić głębokość penetracji i charakterystykę energii absorpcji.
W radiografii współczynnik absorpcji odnosi się do właściwości materiałów do tłumienia promieniowania rentgenowskiego podczas jego przejścia przez nie. Współczynniki absorpcji promieniowania rentgenowskiego różnią się w zależności od liczby atomowej, gęstości i grubości wyobrażanego materiału. Materiały o wyższej liczbie atomowej i grubsze przekroje mają na ogół wyższe współczynniki absorpcji, co skutkuje większym tłumieniem promieniowania rentgenowskiego i zmniejszoną przepuszczalnością przez materiał. Radiografia opiera się na różnicach we współczynnikach absorpcji pomiędzy różnymi tkankami i strukturami ciała lub badanymi obiektami w celu uzyskania kontrastowych obrazów, które ujawniają wewnętrzne struktury, nieprawidłowości lub defekty. Dokładna znajomość współczynników absorpcji jest niezbędna do optymalizacji jakości obrazu i dokładności diagnostycznej w zastosowaniach radiografii medycznej i przemysłowej.