Pasmo C i pasmo L odnoszą się do różnych zakresów długości fal stosowanych w różnych zastosowaniach telekomunikacyjnych i komunikacji satelitarnej, a każdy z nich oferuje odrębne korzyści w oparciu o swoje właściwości.
Główną różnicą między pasmem C i pasmem L są ich zakresy częstotliwości i charakterystyka propagacji. Pasmo C zazwyczaj mieści się w zakresie od około 4 do 8 gigaherców (GHz), podczas gdy pasmo L mieści się w zakresie od około 1 do 2 gigaherców (GHz). Ze względu na zakres częstotliwości pasmo C jest bardziej podatne na tłumienie atmosferyczne i blaknięcie spowodowane deszczem w porównaniu z pasmem L. Jednakże pasmo C zapewnia lepszą odporność na zakłócenia i tłumienie sygnału spowodowane przez liście i roślinność w porównaniu z pasmami o wyższej częstotliwości Zespół Ku i zespół KA.
W przypadku multipleksowania z gęstym podziałem długości fali (DWDM) pasmo C i pasmo L są wykorzystywane do jednoczesnego przesyłania wielu sygnałów optycznych przez pojedynczy światłowód. Różnica między pasmem C i pasmem L w DWDM polega głównie na ich zakresach widmowych i liczbie obsługiwanych kanałów. Pasmo C zazwyczaj obejmuje długości fal od około 1530 do 1565 nanometrów (nm), umożliwiając transmisję wielu kanałów o dużej gęstości. Natomiast pasmo L obejmuje długości fal od około 1565 do 1625 nm, zapewniając dodatkową przestrzeń widmową, aby pomieścić więcej kanałów lub zwiększyć ogólną pojemność systemów DWDM. Wybór pomiędzy pasmem C a pasmem L w DWDM zależy od takich czynników, jak odstępy międzykanałowe, wymagania dotyczące wydajności systemu i kompatybilność z istniejącą infrastrukturą sieci optycznej.