Charakter fali stosowanej w systemach radarowych obejmuje zazwyczaj fale elektromagnetyczne, zwłaszcza mikrofale i fale radiowe. Fale te stanowią część widma elektromagnetycznego i są wybierane do zastosowań radarowych ze względu na ich zdolność do rozprzestrzeniania się w atmosferze i interakcji z obiektami. Fale radarowe mają długości fal od milimetrów do metrów, co pozwala na wszechstronne zastosowania w monitorowaniu pogody, nawigacji, lotnictwie i zastosowaniach wojskowych. Ich właściwości, takie jak długość fali i częstotliwość, determinują ich charakterystykę działania w systemach radarowych, w tym rozdzielczość zasięgu, zdolność penetracji przez różne materiały i wrażliwość na zakłócenia.
Fale, w sensie ogólnym, mają różną naturę w zależności od ich właściwości fizycznych i ośrodka, w którym się rozchodzą. Można je ogólnie podzielić na fale mechaniczne i fale elektromagnetyczne. Fale mechaniczne, takie jak fale dźwiękowe i fale wodne, wymagają ośrodka (stałego, cieczy lub gazu) do propagacji i przekazywania energii poprzez oscylacje cząstek w ośrodku. Fale elektromagnetyczne natomiast nie wymagają ośrodka i mogą rozchodzić się w próżni z prędkością światła. Fale te obejmują fale radiowe, mikrofale, promieniowanie podczerwone, światło widzialne, promieniowanie ultrafioletowe, promieniowanie rentgenowskie i promienie gamma, każde charakteryzujące się inną długością fali i częstotliwością. Charakter fal determinuje sposób, w jaki oddziałują one z materią, ich zdolność do przenoszenia energii oraz ich zastosowanie w różnych obszarach, od komunikacji i obrazowania po diagnostykę medyczną i badania naukowe.