Radar penetrujący ziemię (GPR) jest powszechnie nazywany radarem podziemnym lub radarem penetrującym ziemię. Jest to nieinwazyjna technika geofizyczna wykorzystywana do badania powierzchni podpowierzchniowej Ziemi lub innych materiałów. GPR działa poprzez transmisję krótkich impulsów fal elektromagnetycznych do ziemi lub innych mediów i wykrywanie odbić odbijających się od podziemnych interfejsów lub zakopanych obiektów.
Odbicia te są następnie analizowane w celu utworzenia obrazów lub profili podpowierzchni, dostarczających informacji o głębokości, składzie i geometrii obiektów podpowierzchniowych.
Radar penetrujący ziemię (GPR) to metoda geofizyczna wykorzystująca impulsy radarowe do obrazowania podpowierzchni. Działa na zasadzie propagacji i odbicia fal elektromagnetycznych.
Kiedy fale radarowe napotykają różne materiały lub interfejsy w ziemi, takie jak zmiany w składzie gleby lub zakopane obiekty, takie jak rury lub artefakty archeologiczne, odbijają się z powrotem na powierzchnię. Mierząc czas potrzebny na powrót tych odbić i ich siłę, systemy GPR mogą tworzyć szczegółowe mapy lub obrazy przekrojowe obiektów podziemnych bez konieczności wykonywania wykopów.
Główną różnicą między radarem penetrującym grunt (GPR) a wykrywaniem i zmiennością światła (LiDAR) są ich zasady działania i zastosowania.
GPR wykorzystuje fale radarowe (mikrofale) do penetracji gruntu i wykrywania podziemnych obiektów lub obiektów. Dostarcza informacji o tym, co znajduje się pod powierzchnią, np. o warstwach gleby, zakopanych instalacjach lub pozostałościach archeologicznych. Natomiast lidar wykorzystuje impulsy laserowe do pomiaru odległości do powierzchni Ziemi i tworzenia szczegółowych trójwymiarowych modeli powierzchni Ziemi i jej cech.
LiDAR jest zwykle używany do precyzyjnego mapowania terenu, roślinności i środowiska miejskiego, podczas gdy GPR koncentruje się bardziej na obrazowaniu i wykrywaniu pod ziemią.
Systemy radarów penetracyjnych (GPR) można ogólnie podzielić na dwa główne typy w zależności od konfiguracji anten: GPR ze sprzężeniem powietrznym i GPR ze sprzężeniem naziemnym. Systemy GPR sprzężone powietrzem wykorzystują anteny, które przesyłają i odbierają fale radarowe w powietrzu, odpowiednie do zastosowań w skanowaniu powierzchni.
Systemy georadarowe sprzężone z ziemią wykorzystują anteny mające bezpośredni kontakt z gruntem lub innymi badanymi materiałami, umożliwiając głębszą penetrację i obrazowanie obiektów podpowierzchniowych w wyższej rozdzielczości.
Radar penetrujący ziemię (GPR) ma różnorodne zastosowania w różnych dziedzinach. Jest powszechnie stosowany w inżynierii lądowej do wykrywania zakopanych obiektów użyteczności publicznej, takich jak rury i kable, oceny stanu dróg i chodników oraz mapowania struktur geologicznych.
W archeologii georadar pomaga zlokalizować zakopane artefakty, starożytne konstrukcje i obiekty archeologiczne bez konieczności prowadzenia wykopalisk. W badaniach środowiskowych wykorzystuje się georadar do badania stratygrafii gleby, zasobów wód gruntowych i smug zanieczyszczeń. Ponadto georadar jest wykorzystywany w dochodzeniach kryminalistycznych w celu poszukiwania zakopanych dowodów lub szczątków ludzkich, dostarczając cennych informacji o warunkach pod ziemią bez zakłócania miejsca.