SAR, czyli radar z syntetyczną aperturą, nazywany jest „syntetycznym”, ponieważ tworzy wirtualną lub syntetyczną aperturę anteny znacznie dłuższą niż jej rozmiar fizyczny w wyniku ruchu platformy radarowej (takiej jak satelita lub samolot). Zwykle rozmiar apertury fizycznej (anteny) określa rozdzielczość obrazów radarowych. Jednak SAR pokonuje to ograniczenie, syntetyzując znacznie większą aperturę w wyniku ruchu platformy radarowej wzdłuż toru lotu.
Ta syntetyczna apertura umożliwia SAR uzyskanie obrazów o wysokiej rozdzielczości, porównywalnej z tymi uzyskiwanymi przy użyciu fizycznie większej anteny, co skutkuje szczegółowymi obrazami radarowymi odpowiednimi do różnych zastosowań, takich jak teledetekcja, monitorowanie środowiska i rozpoznanie wojskowe.
Obrazowanie z aperturą syntetyczną odnosi się do techniki stosowanej przez SAR do tworzenia obrazów radarowych powierzchni Ziemi o wysokiej rozdzielczości.
Gdy platforma radarowa porusza się po torze lotu, SAR w sposób ciągły przesyła impulsy radarowe na ziemię i rejestruje odbicia (echa), które odbijają się od powierzchni. Łącząc te odbicia zebrane na całym torze lotu, SAR konstruuje syntetyczną aperturę, która jest znacznie dłuższa niż rozmiar fizycznej anteny. Ta syntetyzowana apertura poprawia rozdzielczość obrazów radarowych, umożliwiając SAR rozróżnianie drobnych szczegółów na ziemi, takich jak budynki, drogi, roślinność i cechy geologiczne.
Obrazowanie z aperturą syntetyczną jest niezbędne do tworzenia szczegółowych i dokładnych map radarowych wykorzystywanych w różnych zastosowaniach, od rolnictwa i planowania przestrzennego miast po reagowanie na katastrofy i obronę.
Długość syntetycznego SAR odnosi się do efektywnej długości wirtualnej apertury syntetyzowanej podczas przetwarzania danych radarowych. Ta syntetyczna apertura jest tworzona poprzez połączenie ech radarowych otrzymanych z wielu miejsc na trasie platformy radarowej.
Długość tej syntetycznej apertury jest znacznie większa niż rozmiar fizycznej anteny, co poprawia rozdzielczość obrazów SAR. Długość syntetyczna jest krytycznym czynnikiem przy określaniu rozdzielczości przestrzennej i poziomu szczegółowości obrazów SAR.
Dłuższe syntetyczne apertury zapewniają obrazy o wysokiej rozdzielczości i drobniejszych szczegółach, dzięki czemu SAR jest skutecznym narzędziem do precyzyjnego mapowania i monitorowania powierzchni Ziemi na dużych obszarach.
Technologia radaru z syntetyczną aperturą (SAR) była na przestrzeni lat opracowywana niezależnie przez kilku badaczy i organizacje. Jednym z pionierów rozwoju SAR był inżynier Goodyear Aircraft Corporation Carl Wiley, który przeprowadził wczesne eksperymenty w latach pięćdziesiątych XX wieku.
Jednak nowoczesna koncepcja i praktyczne wdrożenie SAR zostały znacznie rozwinięte przez badaczy z Instytutu Badawczego Stanford (SRI) w latach sześćdziesiątych XX wieku. Wykazali wykonalność obrazowania radarowego z syntetyczną aperturą przy użyciu platform lotniczych i znacząco przyczynili się do rozwoju technologii SAR. Od tego czasu SAR był udoskonalany i wdrażany na różnych platformach, w tym na satelitach i samolotach, przez wiele organizacji i krajów na całym świecie do zastosowań w obserwacji Ziemi, monitorowaniu środowiska, rolnictwie, obronności itp.