Tłumienie światła atmosferycznego oznacza zmniejszenie intensywności światła widzialnego przechodzącego przez atmosferę ziemską. Redukcja ta następuje w wyniku procesów absorpcji, dyfuzji i odbicia z udziałem gazów atmosferycznych, aerozoli i cząstek. Różne długości fal światła widzialnego są pochłaniane przez cząsteczki, takie jak para wodna, ozon i dwutlenek węgla, wpływając na ogólne widmo światła docierającego do powierzchni Ziemi. Rozpraszanie przez cząsteczki i cząsteczki powietrza przekierowuje światło w różnych kierunkach, przyczyniając się do takich zjawisk jak błękitny kolor nieba i pojawienie się mgły. Tłumienie światła w atmosferze wpływa na widoczność, optykę atmosfery i jakość naturalnego światła obserwowanego w różnych porach dnia i porze.
Tłumienie światła ogólnie odnosi się do zmniejszenia intensywności lub amplitudy fal świetlnych podczas ich przemieszczania się przez ośrodek lub interakcji z obiektami. Redukcja ta może nastąpić poprzez absorpcję, podczas której energia świetlna jest przekształcana w inne formy energii, takie jak ciepło, lub poprzez dyfuzję, podczas której światło jest przekierowywane w różnych kierunkach. Tłumienie wpływa na transmisję światła o różnych długościach fal, wpływając na wygląd i klarowność obiektów widzianych przez ośrodek. W systemach optycznych i telekomunikacyjnych tłumienie jest krytycznym czynnikiem określającym siłę, jakość i zasięg sygnału, wpływającym na konstrukcję i wydajność włókien optycznych, soczewek i sieci komunikacyjnych.
Tłumienie atmosferyczne odnosi się w szczególności do zmniejszenia intensywności promieniowania elektromagnetycznego, w tym światła widzialnego, podczerwieni i fal radiowych, gdy przechodzą one przez atmosferę ziemską. Tłumienie to wynika z procesów absorpcji i dyfuzji z udziałem gazów, aerozoli i cząstek obecnych w atmosferze. Różne długości fal promieniowania są tłumione w różnym stopniu w zależności od ich interakcji ze składnikami atmosfery. Tłumienie atmosferyczne wpływa na pomiary teledetekcyjne, dokładność radaru pogodowego i wydajność komunikacji satelitarnej, wymagając korekt i kompensacji w celu zapewnienia niezawodnego gromadzenia i transmisji danych.
Atmosferyczna dyfrakcja światła odnosi się do zaginania lub rozchodzenia się fal świetlnych, gdy napotykają one przeszkody lub przechodzą przez wąskie otwory w atmosferze. Zjawisko to ma miejsce, gdy światło napotyka krawędzie lub bariery o wielkości porównywalnej z długością fali. Dyfrakcja powoduje, że światło zmienia kierunek i rozprzestrzenia się poza swoją początkową ścieżkę, co prowadzi do takich efektów, jak rozprzestrzenianie się światła słonecznego wokół krawędzi chmur lub pojawianie się wzorów świetlnych wokół ostrych obiektów. W optyce atmosferycznej dyfrakcja przyczynia się do powstawania zjawisk takich jak aureole wokół Słońca lub Księżyca, wzmacniając wizualny spektakl zjawisk naturalnych obserwowanych z powierzchni Ziemi.
Tłumienie promieniowania słonecznego w atmosferze ziemskiej oznacza zmniejszenie natężenia światła słonecznego podczas jego przemieszczania się przez atmosferę. To tłumienie następuje w wyniku procesów absorpcji, rozpraszania i odbicia z udziałem gazów atmosferycznych, aerozoli i chmur. Niektóre długości fal promieniowania słonecznego są pochłaniane przez cząsteczki, takie jak para wodna i ozon, podczas gdy inne są rozpraszane w różnych kierunkach przez cząsteczki i cząstki powietrza. Tłumienie promieniowania słonecznego wpływa na dynamikę klimatu, ogrzewanie atmosfery oraz ilość energii dostępnej do fotosyntezy i technologii energii odnawialnej. Zrozumienie i określenie ilościowe tłumienia promieniowania słonecznego jest niezbędne w badaniach klimatycznych, prognozowaniu pogody i inicjatywach monitorowania środowiska.