Układ planarny odnosi się do rozmieszczenia elementów anteny w płaszczyźnie dwuwymiarowej, zwykle z elementami ułożonymi w rzędach i kolumnach. Taka konfiguracja umożliwia płytce emitowanie lub odbieranie fal elektromagnetycznych w wielu kierunkach w płaszczyźnie płytki. Układy planarne są często stosowane w systemach radarowych, antenach komunikacyjnych i antenach komunikacji satelitarnej, gdzie wymagane jest sterowanie kierunkiem, sterowanie wiązką i pokrycie w szerokim zakresie kątowym. Elementy układu planarnego można indywidualnie sterować fazą i amplitudą, aby uzyskać kształtowanie wiązki, umożliwiając układowi elektroniczne sterowanie wiązką bez fizycznego przesuwania konstrukcji anteny.
Układy planarne są powszechnie stosowane w zastosowaniach wymagających wszechstronnego pokrycia i elastyczności wiązki. Są szczególnie skuteczne w systemach radarowych do skanowania i śledzenia celów w szerokim zakresie azymutu i kąta wysokości. W systemach komunikacyjnych układy planarne służą do ustanawiania kierunkowych łączy komunikacyjnych o dużym wzmocnieniu i zmniejszonych zakłóceniach, dzięki czemu nadają się do zastosowań w komunikacji punkt-punkt i komunikacji satelitarnej. Możliwość elektronicznego sterowania wiązkami w układach planarnych poprawia elastyczność operacyjną i wydajność w porównaniu z antenami o stałym kierunku.
Główną różnicą między układem planarnym a układem liniowym jest rozmieszczenie wymiarowe elementów anteny. Podczas gdy układy planarne są ułożone w dwuwymiarowej płaszczyźnie z rzędami i kolumnami elementów, układy liniowe składają się z elementów antenowych rozmieszczonych w jednym rzędzie lub osi. Układy liniowe emitują lub odbierają fale elektromagnetyczne głównie w jednym kierunku wzdłuż osi układu, zapewniając możliwości kształtowania wiązki w określonej płaszczyźnie azymutalnej. Natomiast układy planarne zapewniają możliwości kształtowania wiązki w płaszczyznach azymutalnych i wzniesienia w płaszczyźnie układu, zapewniając szerszy zasięg i elastyczność sterowania wiązką.
Koncepcja układu fazowanego obejmuje wykorzystanie wielu elementów anteny ułożonych w określony wzór geometryczny w celu kierowania kierunkiem elektronicznie przesyłanych lub odbieranych fal radiowych, bez fizycznego przesuwania konstrukcji anteny. Układy fazowane wykorzystują przesunięcia fazowe do regulacji fazy sygnałów w poszczególnych elementach, umożliwiając konstruktywną interferencję w pożądanych kierunkach i destrukcyjną interferencję w niepożądanych kierunkach. Dzięki tej możliwości progresywne macierze mogą elektronicznie sterować wiązkami, szybko zmieniać kierunek wiązki i dostosowywać się do zmieniających się wymagań operacyjnych, takich jak śledzenie ruchomych celów lub jednoczesna komunikacja z wieloma użytkownikami. Układy fazowane znajdują zastosowanie w systemach radarowych, komunikacji satelitarnej, bezprzewodowych sieciach komunikacyjnych i technologiach lotniczych.
Termin „układ antenowy” jest synonimem „układu antenowego” i odnosi się do konfiguracji wielu anten zaprojektowanych do wspólnego działania w celu osiągnięcia określonych charakterystyk promieniowania lub odbioru. Zestawy anten są wykorzystywane w różnych zastosowaniach, takich jak transmisja, radar, komunikacja bezprzewodowa i komunikacja satelitarna, w celu poprawy odbioru sygnału, zwiększenia kierunkowości i poprawy ogólnej wydajności systemu. Użycie terminu „antena” może być bardziej powszechne w niektórych regionach lub w starszej literaturze do opisania układów antenowych używanych w zastosowaniach nadawczych i komunikacyjnych, odzwierciedlając ich rolę w skutecznym przesyłaniu lub odbieraniu fal elektromagnetycznych na duże odległości lub w określonych obszarach zasięgu.