Radar polaryzacyjny odnosi się do systemów radarowych, które wykorzystują spolaryzowane fale elektromagnetyczne do przesyłania i odbierania sygnałów. Takie podejście pozwala operatorom radarów kontrolować orientację wektora pola elektrycznego fal radarowych. Typowe polaryzacje w radarach obejmują liniową (poziomą lub pionową), kołową (prawo- lub lewoskrętną) oraz kombinacje, takie jak podwójna polaryzacja (np. HH, VV, HV). Radar polaryzacyjny jest używany w różnych zastosowaniach do poprawy wykrywania celów, poprawy odrzucania bałaganu i gromadzenia określonych informacji o właściwościach powierzchni i charakterystyce celu w oparciu o interakcję fal radarowych z obiektami i terenem.
Polaryzacja w SAR (radar z aperturą syntetyczną) odnosi się do orientacji wektora pola elektrycznego fal radarowych wykorzystywanego w obrazowaniu SAR. Systemy SAR mogą działać w różnych trybach polaryzacji, w tym w polaryzacji pojedynczej (np. HH lub VV), polaryzacji podwójnej (np. HH/VV lub HH/HV), a nawet polaryzacji poczwórnej (HH, HV, VH, VV). Polaryzacja w SAR odgrywa kluczową rolę w ulepszaniu interpretacji obrazu i możliwości ekstrakcji cech, dostarczając dodatkowych informacji o właściwościach rozpraszających celów i struktur powierzchniowych. Umożliwia systemom SAR rozróżnienie różnych typów terenu, roślinności i sztucznych obiektów na podstawie ich reakcji polarymetrycznych.
Polaryzacja RF (częstotliwość radiowa) odnosi się do stanu polaryzacji fal elektromagnetycznych stosowanych w komunikacji RF, radarach i innych systemach opartych na częstotliwości radiowej. Sygnały RF mogą być polaryzowane w różnych orientacjach, np. liniowej (pionowej lub poziomej) lub kołowej (prawej lub lewej strony). Wybór polaryzacji RF wpływa na charakterystykę propagacji sygnału, konstrukcję anteny i wydajność systemu. W zastosowaniach RF polaryzację wybiera się na podstawie wymagań operacyjnych, warunków środowiskowych oraz pożądanych właściwości transmisji i odbioru sygnału.
Polaryzacja sygnału odnosi się do orientacji wektora pola elektrycznego fali elektromagnetycznej podczas jej rozchodzenia się w przestrzeni. Polaryzacja definiuje płaszczyznę, w której pole elektryczne oscyluje prostopadle do kierunku rozchodzenia się fali. Ta właściwość wpływa na interakcję fal z materiałami, antenami i otaczającym środowiskiem. Różne orientacje polaryzacji (np. liniowa, kołowa) mogą wpływać na wydajność transmisji sygnału, czułość odbioru oraz wrażliwość na zakłócenia lub szumy w systemach komunikacyjnych, radarowych i teledetekcyjnych.
Polaryzacja fal odnosi się do przestrzennej orientacji oscylującego wektora pola elektrycznego fali elektromagnetycznej. Opisuje kierunek, w którym pole elektryczne oscyluje prostopadle do kierunku propagacji fali. Polaryzacja jest podstawową właściwością fal i może być liniowa (z polem elektrycznym oscylującym w linii prostej), kołowa (gdzie wektor pola elektrycznego obraca się po okręgu) lub eliptyczna (połączenie składowych liniowych i kołowych). Właściwość ta odgrywa kluczową rolę w zachowaniu fal, w tym w sposobie, w jaki fale odbijają, transmitują, rozpraszają i oddziałują z różnymi materiałami i powierzchniami w różnych zastosowaniach, od optyki i telekomunikacji po radar i teledetekcję.