Listki boczne we wzorach promieniowania anteny są spowodowane głównie niedoskonałościami lub cechami konstrukcyjnymi samej anteny. Te niedoskonałości mogą obejmować kształt i rozmiar elementów anteny, odstępy między elementami oraz ogólną geometrię anteny. Listki boczne mogą również wynikać z czynników środowiskowych, takich jak odbicia, dyfrakcja lub rozproszenie od pobliskich obiektów lub struktur. W systemach radarowych i komunikacyjnych niezamierzone odbicia lub propagacja wielodrogowa mogą przyczyniać się do powstawania boków, powodując dodatkowe promieniowanie w kierunkach innych niż oś głównej wiązki. Inżynierowie dążą do zminimalizowania listków bocznych poprzez staranne projektowanie, optymalizację i kalibrację, aby poprawić wydajność systemu i zmniejszyć zakłócenia.
Listki boczne są uważane za niepożądane w modelach promieniowania anteny, ponieważ mogą zakłócać dokładne wykrywanie, lokalizację i komunikację sygnału. Gdy listki boczne są obecne, mogą przypadkowo odbierać lub przesyłać sygnały w niezamierzonych kierunkach, co prowadzi do fałszywych detekcji, zmniejszonej czułości lub pogorszonego stosunku sygnału do szumu. W systemach radarowych listki boczne mogą powodować echa lub odbicia od obiektów znajdujących się poza osią lub bałaganu, co utrudnia odróżnienie rzeczywistych celów od szumu lub zakłóceń tła. Minimalizacja listków bocznych ma kluczowe znaczenie dla optymalizacji wydajności i niezawodności anteny w różnych zastosowaniach, w tym w radarach, telekomunikacji i sieciach bezprzewodowych.
Listki radarowe to dodatkowe listki lub wiązki promieniowania rozciągające się od głównego listka charakterystyki promieniowania anteny radaru. Występują one z powodu niedoskonałości konstrukcji anteny, warunków środowiskowych lub technik przetwarzania sygnału. Systemy radarowe emitują fale elektromagnetyczne w celu wykrywania i śledzenia obiektów poprzez analizę odbić (echa) wytwarzanych przez te fale. Listki boczne mogą w sposób niezamierzony wykrywać echa od obiektów znajdujących się poza osią lub poza kierunkiem wiązki głównej, co prowadzi do fałszywych detekcji, powstawania zjaw lub zmniejszonej dokładności lokalizacji celu. Inżynierowie wykorzystują takie techniki, jak usuwanie błota bocznego, kształtowanie wiązki i adaptacyjne przetwarzanie sygnału, aby złagodzić wpływ listków bocznych i poprawić wydajność systemu radarowego.
Poziom listka bocznego (SLL) w inżynierii antenowej określa ilościowo rezystancję lub amplitudę boków bocznych w stosunku do listka głównego charakterystyki promieniowania anteny. Wyraża się go w decybelach (dB) i stanowi miarę osłabienia listków bocznych w porównaniu z listkiem głównym. Niższy poziom listka bocznego wskazuje, że antena emituje więcej energii w pożądanym kierunku (listek główny) i mniej energii w kierunkach niezamierzonych (boczne kołysania). Inżynierowie wykorzystują metryki na poziomie linii bocznej do oceny i optymalizacji projektów anten do zastosowań, w których niezbędna jest minimalizacja zakłóceń i maksymalizacja dokładności kierunkowej, np. w radarach, systemach komunikacyjnych i komunikacji satelitarnej.