Pasmo K w spektroskopii odnosi się do określonego zakresu długości fal w obszarze bliskiej podczerwieni (NIR) widma elektromagnetycznego. Zwykle rozciąga się od około 2,0 do 2,4 mikrometra (µm) lub od 2000 do 2400 nanometrów (nm). Region ten jest ważny dla różnych zastosowań naukowych, w tym obserwacji astronomicznych, gdzie pozwala naukowcom badać przejścia molekularne i charakterystykę obiektów niebieskich, takich jak gwiazdy, planety i materia międzygwiazdowa.
Pasmo K jest wykorzystywane w szeregu obserwacji naukowych i astronomicznych ze względu na jego zdolność do penetracji atmosferycznej pary wodnej i dostarcza cennych informacji na temat składu i właściwości ciał niebieskich. W astronomii pasmo K jest wykorzystywane w teleskopach i instrumentach na podczerwień do badania populacji gwiazd, obszarów gwiazdotwórczych i galaktyk. Dostarcza astronomom kluczowych danych na temat emisji cieplnej obiektów w przestrzeni kosmicznej i pomaga zrozumieć skład chemiczny odległych gwiazd i galaktyk.
Terminy „pasmo K” i „pasmo B” są powszechnie używane w astronomii w odniesieniu do określonych zakresów długości fal w widmie elektromagnetycznym. Pasmo K ogólnie odnosi się do obszaru bliskiej podczerwieni, w przybliżeniu odpowiadającego długości fal około 2,2 mikrometra (µm). Z drugiej strony pasmo B odnosi się do niebieskiej części widma widzialnego, skupionej wokół długości fali około 440 nanometrów (nm). Pasma te są niezbędne w obserwacjach astronomicznych, ponieważ rejestrują różne aspekty charakterystyki emisji i absorpcji ciał niebieskich.
Centralna długość fali pasma K w spektroskopii wynosi około 2,2 mikrometra (µm) lub 2200 nanometrów (nm). Ta długość fali odpowiada maksymalnej czułości detektorów i instrumentów przeznaczonych do obserwacji i analizy promieniowania bliskiej podczerwieni. Naukowcy i astronomowie wykorzystują tę centralną długość fali jako punkt odniesienia do prowadzenia badań spektroskopowych i analizowania charakterystyk widmowych gwiazd, galaktyk i innych obiektów astronomicznych.
Transmisja w paśmie K odnosi się do zdolności materiałów lub komponentów optycznych do przenoszenia promieniowania elektromagnetycznego w zakresie długości fal w paśmie K. W kontekście optyki i telekomunikacji charakterystyka transmisji w paśmie K ma kluczowe znaczenie przy projektowaniu i produkcji soczewek i filtrów oraz inne elementy optyczne stosowane w spektroskopii w podczerwieni, systemach obrazowania i systemach komunikacyjnych działających w obszarze bliskiej podczerwieni. Zrozumienie właściwości transmisji w paśmie K pomaga inżynierom i naukowcom zoptymalizować wydajność urządzeń optycznych pod kątem konkretnych zastosowań wymagających precyzyjnej kontroli zakresów długości fal i wydajności transmisji.