SNR w radarze, czyli stosunek sygnału do szumu, odnosi się do stosunku mocy interesującego sygnału do mocy szumu tła występującego w systemie radarowym. Jest to parametr krytyczny, który wskazuje siłę lub klarowność sygnału radarowego w stosunku do poziomu zakłóceń. W zastosowaniach radarowych wyższy współczynnik SNR oznacza, że system radarowy może wykryć i rozróżnić pożądane sygnały (takie jak echa celu) wśród szumu tła, poprawiając w ten sposób możliwości wykrywania i śledzenia.
Stosunek sygnału do szumu (SNR) to miara stosowana w różnych dziedzinach, w tym w telekomunikacji, elektronice i radarach, w celu ilościowego określenia stosunku pożądanej mocy sygnału do mocy szumu lub zakłóceń tła. Wyższy SNR oznacza, że sygnał jest silniejszy w stosunku do szumu, co skutkuje wyraźniejszym i bardziej niezawodnym odbiorem lub wykrywaniem sygnału. SNR jest zwykle wyrażany w decybelach (dB), przy czym wyższe wartości DB wskazują na wyższy stosunek mocy sygnału do szumu, a tym samym lepszą jakość sygnału.
W systemach radarowych dobra wartość SNR zależy od konkretnych wymagań aplikacji i warunków środowiskowych. Ogólnie rzecz biorąc, preferowany jest wyższy współczynnik SNR, ponieważ pozwala na dokładniejsze i bardziej niezawodne wykrywanie celów lub sygnałów będących przedmiotem zainteresowania w porównaniu z szumem tła. Dobra wartość SNR gwarantuje, że system radarowy będzie w stanie skutecznie odróżnić rzeczywiste cele od szumu, umożliwiając dokładny pomiar cech celu, takich jak zasięg, prędkość i rozmiar. W praktyce wartości SNR powyżej 10 dB są uważane za dopuszczalne w wielu zastosowaniach radarowych, natomiast wartości powyżej 20 dB są często pożądane w przypadku wysokowydajnych systemów radarowych działających w trudnych lub hałaśliwych środowiskach.