Termin „poziom szumów” ogólnie odnosi się do poziomu niepożądanego szumu lub szumu tła występującego w sygnale lub systemie. W różnych dziedzinach, takich jak elektronika, telekomunikacja i akustyka, poziom szumów reprezentuje minimalną rezystancję sygnału, którą można wiarygodnie wykryć powyżej szumu otoczenia. Zwykle jest mierzony w decybelach (dB) w stosunku do poziomu odniesienia i służy jako referencyjny wskaźnik czułości i stosunku sygnału do szumu (SNR) systemu. Niższy poziom szumów oznacza mniejszy szum tła, co pozwala na wyraźniejsze wykrywanie i interpretację pożądanych sygnałów.
W produkcji muzycznej i inżynierii dźwięku poziom szumów odnosi się do poziomu hałasu wewnętrznego występującego w nagraniach lub sprzęcie audio. Hałas ten może pochodzić z komponentów analogowych, zakłóceń elektrycznych lub czynników środowiskowych i objawiać się niskim sykiem lub buczeniem podczas cichych fragmentów lub ciszy. Poziom szumów wyznacza próg zakresu dynamicznego nagrań audio, wpływając na klarowność i wierność reprodukcji dźwięku. W profesjonalnych ustawieniach audio minimalizacja dźwięków tła ma kluczowe znaczenie dla uzyskania wysokiej jakości nagrań przy minimalnych zniekształceniach i maksymalizacji odczuwalnego zakresu sygnałów audio.
Na ustalenie poziomu szumów w systemach elektronicznych i sieciach komunikacyjnych wpływa kilka czynników. Szum termiczny, generowany przez losowy ruch elektronów w przewodnikach i elementach, jest znaczącym źródłem szumu w obwodach elektronicznych. Do innych czynników zaliczają się zakłócenia elektroniczne pochodzące ze źródeł zewnętrznych, takich jak pobliskie urządzenia elektroniczne lub promieniowanie elektromagnetyczne, które mogą powodować zakłócenia w wrażliwym sprzęcie. Szum tła ogranicza zdolność systemu do wykrywania słabych sygnałów i może wpływać na ogólną wydajność poprzez zmniejszenie stosunku sygnału do szumu (SNR), wpływając na klarowność komunikacji i integralność danych.
W kontekście sieci Wi-Fi poziom szumów odnosi się do poziomu szumu elektromagnetycznego tła występującego w środowisku bezprzewodowym. Obejmuje zakłócenia pochodzące z pobliskich sieci Wi-Fi, urządzeń elektronicznych, kuchenek mikrofalowych i innych źródeł częstotliwości radiowych działających w tych samych pasmach częstotliwości. Wyższy poziom szumów w sieciach Wi-Fi zmniejsza SNR, co prowadzi do wolniejszych szybkości transmisji danych, większej liczby błędów pakietów i zmniejszenia wydajności sieci. Systemy Wi-Fi wykorzystują techniki, takie jak adaptacyjna modulacja i kodowanie, łączenie kanałów i dynamiczny wybór częstotliwości, aby złagodzić skutki wysokiego poziomu szumów i zoptymalizować łączność bezprzewodową w trudnych warunkach.