Czas przelotu ultradźwięków odnosi się do pomiaru czasu podróży fal ultradźwiękowych w obie strony pomiędzy nadajnikiem a odbiornikiem. Systemy obrazowania ultradźwiękowego wykorzystują tę zasadę do obliczania odległości do tkanek, narządów lub obiektów w organizmie na podstawie prędkości dźwięku w ośrodku (zwykle tkance miękkiej). Wysyłając krótkie impulsy fal ultradźwiękowych do organizmu i synchronizując czas powrotu echa do przetwornika, urządzenia ultradźwiękowe mogą tworzyć szczegółowe obrazy przedstawiające struktury wewnętrzne, wzorce przepływu krwi i nieprawidłowości. Ultrasonograficzne pomiary czasu przelotu mają kluczowe znaczenie dla celów diagnostycznych w obrazowaniu medycznym, dostarczając cennych informacji o wielkości, kształcie i położeniu narządów i tkanek z dużą rozdzielczością i precyzją.
Ogólnie rzecz biorąc, czas lotu odnosi się do czasu, jaki zajmuje obiektowi, sygnałowi lub fali pokonanie określonej odległości od źródła do detektora lub odbiornika. Koncepcja ta ma fundamentalne znaczenie w różnych dziedzinach, w tym w fizyce, inżynierii i telekomunikacji, gdzie dokładny pomiar czasu podróży jest niezbędny do określenia odległości, prędkości lub charakterystyki propagacji. Pomiary czasu przelotu są zwykle uzyskiwane poprzez obliczenie różnicy między czasem transmisji a czasem odbioru sygnału lub fali, biorąc pod uwagę takie czynniki, jak prędkość propagacji i wszelkie opóźnienia powstałe podczas transmisji przez medium.
Analiza czasu przelotu obejmuje dokonywanie pomiarów lub gromadzenie danych w oparciu o czas potrzebny sygnałom lub falom na podróż od źródła do detektora na określoną odległość lub obszar. W obrazowaniu medycznym, takim jak tomografia komputerowa (CT) lub rezonans magnetyczny (MRI), analizy czasu przelotu odnoszą się do technik wykorzystujących impulsy lub sekwencje w czasie w celu gromadzenia informacji przestrzennych o strukturach ciała. Analizy te umożliwiają szczegółową wizualizację cech anatomicznych, dynamiki przepływu krwi i procesów fizjologicznych, przyczyniając się do trafnej diagnozy i planowania leczenia w warunkach klinicznych.
Metoda czasu przelotu odnosi się do określonego podejścia lub techniki stosowanej do pomiaru odległości, prędkości lub charakterystyki obiektów lub sygnałów w oparciu o czas ich podróży między nadajnikiem a odbiornikiem. Metodę tę stosuje się w różnych zastosowaniach, w tym w radarach, lidarach (wykrywanie światła i funkcjonalność), obrazowaniu ultradźwiękowym i pomiarach akustycznych. W systemach radarowych i lidarowych metody czasu przelotu obliczają odległości poprzez pomiar opóźnienia między przesłanymi impulsami a odebranymi echami lub odbiciami. Podobnie w przypadku wykrywania ultradźwiękowego i akustycznego metody czasu przelotu określają odległości poprzez synchronizację propagacji fal w ośrodku i analizę sygnałów powrotnych. Wszechstronność i dokładność metod pomiaru czasu przelotu czyni je niezbędnymi w zastosowaniach teledetekcji, obrazowania, nawigacji i badań naukowych.
Czujniki lotu, zwane także czujnikami TOF, to urządzenia wykorzystujące zasadę czasu przelotu do pomiaru odległości lub wykrywania obiektów na podstawie czasu podróży światła lub fal elektromagnetycznych. Czujniki te emitują krótkie impulsy świetlne lub sygnały elektromagnetyczne i mierzą czas potrzebny do odbicia sygnałów od docelowej powierzchni lub obiektu. Obliczając czas podróży w obie strony i stosując prędkość światła lub propagację sygnału w ośrodku, czujniki lotu określają dokładne pomiary odległości z dużą precyzją. Czujniki TOF znajdują zastosowanie w robotyce, automatyce przemysłowej, systemach rozpoznawania gestów, pojazdach autonomicznych i technologiach rzeczywistości wirtualnej, gdzie możliwości precyzyjnego wykrywania odległości i wykrywania obiektów są niezbędne dla wydajności operacyjnej, bezpieczeństwa i interaktywnych doświadczeń użytkowników.