SNR, czyli stosunek sygnału do szumu, to miara stosowana w różnych dziedzinach, w tym w telekomunikacji, systemach radarowych i inżynierii audio, w celu ilościowego określenia stosunku siły sygnału do poziomu szumu tła. W systemach radarowych zasięg SNR odnosi się do zakresu stosunku sygnału do szumu obserwowanego podczas działania radaru. Wskazuje różne poziomy siły sygnału w zależności od hałasu napotykanego, gdy radar wykrywa i przetwarza echa od celów i bałaganu w tle. Zakres SNR zapewnia wgląd w skuteczność wykrywania radaru i klarowność odbieranych sygnałów w zmiennych warunkach środowiskowych.
Dobry poziom SNR zależy od konkretnego zastosowania i pożądanej jakości odbioru sygnału. Ogólnie rzecz biorąc, wyższy współczynnik SNR oznacza silniejszy sygnał w stosunku do poziomu szumu, co skutkuje wyraźniejszą i bardziej niezawodną transmisją danych lub informacji. W większości zastosowań telekomunikacyjnych i radarowych za dobry poziom SNR uważa się na ogół większy niż 20 dB (decybeli). Poziom ten gwarantuje, że sygnał jest wystarczająco odróżnialny od szumu tła, umożliwiając dokładne wykrywanie, minimalne błędy i niezawodną komunikację lub skuteczność wykrywania.
Wartość SNR określa ilościowo zależność pomiędzy siłą sygnału a poziomem szumu występującego w systemie lub środowisku. Wyraża się go w decybelach (dB), gdzie wyższa wartość SNR oznacza silniejszy sygnał w stosunku do szumu. Wartość SNR ma kluczowe znaczenie przy określaniu jakości i niezawodności systemów komunikacyjnych, detekcji radarowych i transmisji danych. Na przykład w systemach radarowych wyższa wartość SNR umożliwia lepsze wykrywanie celów w porównaniu z bałaganem i szumem tła, poprawiając zdolność radaru do dokładnego pomiaru cech celu, takich jak zasięg, prędkość i rozmiar. Osiągnięcie optymalnej wartości SNR jest niezbędne, aby zmaksymalizować wydajność i efektywność różnych systemów technologicznych, które opierają się na czystym odbiorze sygnału wśród różnych poziomów szumu tła.