Zasada nieoznaczoności, ogólnie rzecz biorąc, stwierdza, że pewnych par właściwości fizycznych cząstek, takich jak położenie i pęd, nie można dokładnie określić jednocześnie. Zasada ta wywodzi się z mechaniki kwantowej i wskazuje na fundamentalną granicę precyzji, z jaką można poznać pewne właściwości.
Ogólną postać zasady nieoznaczoności wyraża się matematycznie jako Δx * Δp > = h/4π, gdzie Δx reprezentuje niepewność położenia, a ΔP oznacza niepewność pędu. Tutaj H jest zredukowaną stałą Plancka. Ta forma określa ilościowo kompromis między precyzją pomiarów położenia i pędu w układach kwantowych.
Zasada nieoznaczoności jest również znana jako zasada nieoznaczoności Heisenberga, nazwana na cześć Wernera Heisenberga, który ją sformułował w 1927 r. Czasami nazywa się ją zasadą nieoznaczoności, co odzwierciedla jej implikację, że pewne aspekty zachowania cząstki A są z natury niepewne lub nieokreślone na poziomie kwantowym. poziom.
Zasada nieoznaczoności standardowej odnosi się konkretnie do zasady dotyczącej położenia i pędu cząstki. Stwierdza, że iloczyn niepewności położenia (Δx) i pędu (ΔP) musi być większy lub równy określonej stałej (H/4π), co wskazuje na dolną granicę precyzji jednoczesnych pomiarów tych właściwości.
Niepewność pierwszych zasad w kontekście mechaniki kwantowej dotyczy podstawowego rozumienia, które wyłania się z formalizmu matematycznego i obserwacji eksperymentalnych. Podkreśla potrzebę opisów probabilistycznych i niemożność jednoczesnego dokładnego określenia zmiennych sprzężonych, stanowiąc kamień węgielny współczesnej teorii kwantowej.
