Radary wykrywają samoloty, emitując fale radiowe z anteny i nasłuchując echa odbijającego się od statku powietrznego w locie. Kiedy fala radarowa napotyka samolot, część fali odbija się od metalowych powierzchni samolotu, takich jak skrzydła i kadłub. Odbiornik radaru wychwytuje następnie te odbite sygnały, zwane echami, i przetwarza je w celu określenia pozycji, odległości (zasięgu) i prędkości) statku powietrznego. Radary są przeznaczone do wykrywania celów o różnej wielkości i umożliwiają rozróżnianie różnych typów statków powietrznych na podstawie ich przekroju radarowego i charakterystyki ruchu.
Systemy radarowe mogą w pewnym stopniu zidentyfikować rodzaj planu na podstawie otrzymanych sygnałów zwrotnych z radaru. Różne typy samolotów mają różne rozmiary, kształty i przekroje radarów, co wpływa na sposób odbijania przez nie fal radarowych. Analizując opór i wzór sygnałów radarowych, a także wykorzystując bazy danych o znanych charakterystykach statków powietrznych, operatorzy radarów mogą często zidentyfikować ogólny typ statku powietrznego, taki jak komercyjny samolot pasażerski, wojskowy myśliwiec lub mniejszy samolot prywatny. Jednak identyfikacja określonych wzorców lub konfiguracji zwykle wymaga dodatkowych informacji lub bardziej zaawansowanych systemów radarowych.
Wyrażenie „latanie pod radarem” metaforycznie odnosi się do działań lub zdarzeń, które pozostają niezauważone lub wymykają się wykryciu, co często wiąże się z unikaniem kontroli i uwagi. Dosłownie latanie pod radarem może oznaczać działanie na wysokościach lub w sposób minimalizujący wykrywanie przez systemy radarowe. Samoloty lecące na bardzo małych wysokościach, poniżej obszaru zasięgu naziemnych systemów radarowych lub wykorzystujące cechy terenu do ochrony przed falami radarowymi, mogą zmniejszyć widoczność radaru. Technika ta jest często stosowana przez samoloty wojskowe wykonujące misje na niskich wysokościach lub przez statki powietrzne, które z różnych powodów starają się uniknąć wykrycia.