Het versterkingscompressiepunt, ook bekend als P1DB (1 dB compressiepunt), is een kritische parameter bij de karakterisering van versterkers en andere apparaten. Het verwijst naar het vermogensniveau van het ingangssignaal waarbij de versterking van de versterker begint af te nemen vanaf de lineaire versterking van het kleine signaal van 1 dB. Op dit punt kan de versterker niet langer een constante versterking handhaven vanwege niet-lineaire effecten, zoals verzadiging of beperking. Het versterkingscompressiepunt is essentieel bij het bepalen van het maximale uitgangsvermogen van de versterker voordat vervorming significant wordt.
Het compressiepunt van 1 dB versterking geeft specifiek het ingangsvermogensniveau aan waarbij de versterking van de versterker met 1 dB daalt ten opzichte van de versterking bij lagere ingangsvermogens. Deze meting is cruciaal voor het begrijpen van de lineariteit en het dynamische bereik van de versterker. Versterkers met 1 dB hogere compressiepunten kunnen hogere ingangssignaalniveaus verwerken zonder noemenswaardige vervorming, waardoor ze geschikt zijn voor toepassingen die hoge betrouwbaarheid en minimale signaalverslechtering vereisen.
De versterkingscompressiefactor is een verhouding die de mate kwantificeert waarin de versterking van een versterker of apparaat wordt verminderd naarmate het ingangssignaalvermogen boven het compressiepunt van 1 dB toeneemt. Het wordt gedefinieerd als de verhouding tussen het uitgangsvermogen op het compressiepunt van 1 dB en het uitgangsvermogen op een lager ingangsvermogensniveau, waarbij de versterker lineair werkt. Een hogere versterkingscompressiefactor duidt op serieuzere compressie en niet-lineair gedrag in de versterker naarmate het ingangsvermogen toeneemt.
Versterkingscompressie treedt voornamelijk op als gevolg van de niet-lineaire responskarakteristieken van versterkers en andere actieve apparaten. Wanneer de amplitude van het ingangssignaal een bepaald niveau overschrijdt, beginnen de actieve componenten van de versterker (transistoren, buizen, enz.) hun maximale bedrijfslimieten te bereiken. Dit zorgt ervoor dat de versterker het signaal niet langer lineair versterkt, maar in plaats daarvan de versterking vermindert om vervorming of schade te voorkomen. Versterkingscompressie kan zich manifesteren als verminderde versterking, verhoogde harmonische vervorming of andere niet-lineaire effecten die de betrouwbaarheid en prestaties van het versterkte signaal verslechteren.
Het meten van versterkingscompressie omvat doorgaans het geleidelijk stapsgewijs toevoeren van ingangsvermogensniveaus aan de versterker en het bewaken van het uitgangsvermogen of de versterkingsrespons. Een gebruikelijke methode is om het uitgangsvermogen of de versterking uit te zetten tegen het ingangsvermogen en het ingangsvermogensniveau te identificeren waarbij de versterking 1 dB daalt ten opzichte van de lineaire waarde. Dit punt komt overeen met het 1 dB-compressiepunt (P1DB), dat vervolgens wordt gebruikt om de lineariteit en het dynamische bereik van de versterker te karakteriseren. Nauwkeurige meettechnieken omvatten gekalibreerde testapparatuur en zorgvuldige controle van ingangssignaalniveaus om een nauwkeurige bepaling van de versterkingscompressiekarakteristieken te garanderen.