Technika synchronizacji impulsów polega na kontrolowaniu i mierzeniu czasu pomiędzy wysłaniem impulsów radarowych a ich odbiorem. Technikę tę stosuje się do określenia odległości do celu poprzez obliczenie czasu potrzebnego na dotarcie impulsu do celu i powrót do systemu radarowego.
Czas impulsu odnosi się do czasu trwania każdego pojedynczego impulsu transmitowanego przez radar. Jest to krytyczny parametr wpływający na rozdzielczość radaru i jego zdolność do rozróżniania celów znajdujących się blisko siebie. Krótsze czasy impulsów zazwyczaj zapewniają lepszą rozdzielczość, ale mogą wymagać większej mocy.
Metoda pozycji impulsu to technika stosowana w systemach radarowych i komunikacyjnych, w której pozycja impulsu według ustalonego harmonogramu przesyła informacje. Zmieniając taktowanie impulsu w każdym okresie, metoda ta może kodować dane lub usprawniać wykrywanie celu.
Technika PWM (modulacja szerokości impulsu) polega na zmianie szerokości impulsów w sygnale w celu kodowania informacji lub systemów sterowania. W systemach radarowych PWM można wykorzystać do dostosowania czasu trwania impulsu do różnych celów pomiarowych lub do modulacji przesyłanego sygnału.
Zasada PPM (modulacja położenia impulsu) polega na zmianie położenia każdego impulsu w ustalonym przedziale czasu w celu zakodowania informacji. W przeciwieństwie do PWM, który zmienia szerokość impulsu, PPM koduje dane poprzez przesunięcie pozycji impulsu w określonym przedziale czasu, umożliwiając transmisję danych lub przetwarzanie sygnału.