Systemy radarowe korzystają z różnych trybów skanowania w celu gromadzenia informacji o celach i środowisku. Te tryby skanowania można ogólnie podzielić na dwa główne typy: skanowanie mechaniczne i skanowanie elektroniczne (znane również jako skanowanie z układem fazowanym).
Skanowanie mechaniczne polega na fizycznym obróceniu anteny radaru w celu przeskanowania wąskiej wiązki fal radiowych po niebie lub określonym obszarze. Ten ruch obrotowy umożliwia radarowi pokrycie szerokiego pola widzenia poprzez systematyczne skanowanie azymutu (kierunek poziomy) i elewacji (kierunek pionowy). Skanowanie mechaniczne jest niezawodne i proste, ale może mieć ograniczenia w szybkości i sprawności skanowania.
Skanowanie elektroniczne lub skanowanie progresywne wykorzystuje szereg pojedynczych elementów anteny, które można sterować elektronicznie w celu kierowania wiązką radaru bez fizycznego poruszania anteną. Dostosowując fazę i amplitudę sygnałów w układzie antenowym, skanowanie elektroniczne umożliwia szybkie i precyzyjne skanowanie wiązki radaru w różnych kierunkach. Ta elastyczność umożliwia elektronicznym radarom skanującym szybkie przełączanie między trybami skanowania, takimi jak skanowanie sektorowe, skanowanie wiązką ołówkową lub adaptacyjne wzorce skanowania, w zależności od wymagań operacyjnych.
Wybór techniki skanowania radarowego zależy od takich czynników, jak środowisko operacyjne, potrzeba szybkiego namierzenia celu, zwinność śledzenia i złożoność projektu systemu radarowego. Skanowanie mechaniczne jest często stosowane w tradycyjnych systemach radarowych, w których priorytetem jest prostota i niezawodność, np. w radarach pogodowych lub radarach wczesnego ostrzegania. Z drugiej strony skanowanie elektroniczne jest preferowane w nowoczesnych zastosowaniach radarowych, które wymagają szybkiego czasu reakcji, adaptacyjnych wzorców skanowania i precyzyjnych możliwości śledzenia celów, np. w systemach nadzoru wojskowego, kontroli ruchu powietrznego i zaawansowanych systemach monitorowania pogody.