Czas lotu w radarze odnosi się do pomiaru czasu, jaki upływa, zanim impuls radarowy przejdzie od nadajnika radarowego do celu i z powrotem do odbiornika radarowego. Czas podróży w obie strony jest wprost proporcjonalny do odległości między systemem radarowym a obiektem docelowym. Systemy radarowe wykorzystują czas lotu do obliczenia zasięgu celu poprzez pomiar opóźnienia między wysłaniem impulsu a otrzymaniem jego echa. Znając prędkość fal elektromagnetycznych (zwykle prędkość światła), systemy radarowe mogą określić dokładną odległość do wykrytych celów, umożliwiając aplikacjom takim jak kontrola ruchu lotniczego, monitorowanie pogody i nadzór wojskowy śledzenie i identyfikowanie obiektów w ich obszarze zasięgu dokładnie.
Radarowy czujnik lotu łączy zasady pomiaru czasu lotu z technologią radarową do wykrywania i pomiaru odległości do obiektów lub celów. Czujniki te emitują krótkie impulsy fal elektromagnetycznych (takich jak fale radiowe lub mikrofale) i mierzą czas potrzebny, zanim impulsy odbiją się od celu i powrócą do czujnika. Obliczając czas podróży w obie strony i stosując prędkość fali elektromagnetycznej, radary z czujnikami lotu zapewniają dokładne pomiary odległości w pewnym zakresie odległości. Czujniki te znajdują zastosowanie w robotyce, pojazdach autonomicznych, automatyce przemysłowej i systemach rozpoznawania gestów, gdzie precyzyjne wykrywanie odległości i wykrywanie obiektów są niezbędne do nawigacji, omijania przeszkód i interakcji z otoczeniem.
Ogólnie rzecz biorąc, czas przelotu odnosi się do czasu potrzebnego obiektowi, sygnałowi lub fali na przebycie określonej odległości od źródła do detektora lub odbiornika. Koncepcja ta ma fundamentalne znaczenie w różnych dziedzinach fizyki, inżynierii i telekomunikacji, gdzie precyzyjny pomiar czasu podróży jest niezbędny do określenia odległości, prędkości czy charakterystyki propagacji. Pomiary czasu przelotu są zwykle uzyskiwane poprzez obliczenie różnicy między czasem transmisji a czasem odbioru sygnału lub fali, biorąc pod uwagę takie czynniki, jak prędkość propagacji i opóźnienia powstające podczas transmisji przez medium.
Czas przelotu w obrazowaniu ultradźwiękowym odnosi się do pomiaru czasu podróży fal ultradźwiękowych w obie strony pomiędzy przetwornikiem (emitującym impulsy ultradźwiękowe) a powierzchnią odbijającą lub celem w ciele. Systemy ultradźwiękowe wykorzystują pomiary czasu przelotu do obliczania odległości do tkanek, narządów lub struktur na podstawie prędkości dźwięku w tkankach biologicznych. Synchronizując czas potrzebny na powrót echa ultradźwiękowego do głowicy po odbiciu od struktur wewnętrznych, urządzenia do obrazowania ultradźwiękowego generują szczegółowe obrazy, które dostarczają informacji o cechach anatomicznych, dynamice przepływu krwi i nieprawidłowościach na potrzeby diagnostyki medycznej i monitorowania.
Analiza lotu w obrazowaniu medycznym, takim jak tomografia komputerowa (CT) lub rezonans magnetyczny (MRI), obejmuje gromadzenie danych na podstawie czasu potrzebnego, aby sygnały lub fale przebyły drogę ze źródła (takiego jak nadajnik promieniowania rentgenowskiego lub częstotliwości radiowej ) do układu detektora lub odbiornika. W analizach tych wykorzystuje się zasady czasu przelotu w celu gromadzenia informacji przestrzennych o tkankach, narządach lub procesach fizjologicznych zachodzących w organizmie. Skany w locie umożliwiają pracownikom służby zdrowia wizualizację struktur wewnętrznych, wykrywanie nieprawidłowości i ocenę aspektów funkcjonalnych narządów lub tkanek z dużą rozdzielczością i precyzją, wspierając podejmowanie decyzji klinicznych i opiekę nad pacjentem w diagnostyce obrazowej.