Analogowe i cyfrowe kształtowanie wiązki to techniki stosowane w systemach antenowych do kształtowania i kierowania sygnałów o częstotliwości radiowej w określonych kierunkach, poprawiając wydajność komunikacji lub wykrywania. Główna różnica polega na sposobie przetwarzania sygnałów:
Analogowe kształtowanie wiązki dostosowuje fazę i amplitudę sygnałów za pomocą komponentów analogowych, takich jak przesunięcia fazowe i tłumiki. Działa w domenie częstotliwości radiowej (RF), bezpośrednio modyfikując charakterystykę sygnału przed transmisją lub odbiorem. Analogowe kształtowanie wiązki jest prostsze i bardziej energooszczędne niż cyfrowe kształtowanie wiązki, ale oferuje mniejszą elastyczność w dynamicznym dostosowywaniu charakterystyki wiązki.
Hybrydowe kształtowanie wiązki łączy w sobie elementy technik analogowych i cyfrowych. Zwykle wykorzystuje komponenty analogowe do zgrubnego kształtowania wiązki (np. Sterowanie wiązkami drogowymi) i przetwarzanie cyfrowe w celu precyzyjnego dostrojenia charakterystyki wiązki. Podejście to równoważy efektywność analogowego kształtowania wiązki z elastycznością i precyzją cyfrowego kształtowania wiązki, dzięki czemu nadaje się do nowoczesnych systemów komunikacji bezprzewodowej, szczególnie w przypadku częstotliwości fal milimetrowych, gdzie anteny sieciowe są gęste i złożone.
Analogowe kształtowanie wiązki opiera się na przesunięciach fazowych w celu dostosowania fazy sygnałów w układach antenowych, skutecznie kierując wiązkę w pożądanych kierunkach. Działa w domenie RF, manipulując sygnałami przed konwersją do postaci cyfrowej. Analogowe kształtowanie wiązki jest proste i energooszczędne, ale brakuje mu możliwości adaptacyjnych i precyzyjnej kontroli oferowanej przez cyfrowe kształtowanie wiązki. Nadaje się do zastosowań, w których priorytetem są stałe wzory i prostota wiązki, a nie dynamiczna regulacja wiązki.
Wady analogowego kształtowania wiązki obejmują ograniczoną zdolność dostosowywania się do zmieniających się warunków i wymagań środowiskowych. W przeciwieństwie do cyfrowego kształtowania wiązki, które może dynamicznie dostosowywać charakterystykę wiązki i optymalizować wydajność w czasie rzeczywistym, analogowe kształtowanie wiązki zazwyczaj wymaga ręcznej regulacji lub wstępnie zdefiniowanych konfiguracji. To ograniczenie może ograniczać jego skuteczność w scenariuszach, w których często występują szybkie zmiany warunków sygnału lub wymagań dotyczących wiązki, np. w systemach komunikacji mobilnej lub radarach. Ponadto analogowe kształtowanie wiązki może charakteryzować się zmniejszoną dokładnością kształtowania wiązki w porównaniu z metodami cyfrowymi, szczególnie w złożonych środowiskach z zakłóceniami lub efektami propagacji wielościeżkowej.