Obrazowanie georadarowe odnosi się do procesu tworzenia wizualnych reprezentacji lub profili konstrukcji i obiektów podziemnych przy użyciu technologii radaru penetrującego grunt. Obejmuje to przesyłanie impulsów radarowych do gleby lub innych materiałów i rejestrowanie odbić odbijających się od interfejsów lub obiektów podziemnych. Odbicia te są analizowane i przetwarzane w celu wygenerowania dwuwymiarowych (2D) lub trójwymiarowych (3D) obrazów przedstawiających rozmieszczenie, głębokość i charakterystykę obiektów podziemnych, takich jak media, warstwy geologiczne, artefakty archeologiczne lub anomalie, takie jak puste przestrzenie lub pęknięcia . Obrazowanie georadarowe jest niezbędne w różnych dziedzinach, w tym w archeologii, inżynierii lądowej, ocenie środowiska i geofizyce, dostarczając cennych informacji bez konieczności wykonywania wykopów.
Główną różnicą między georadarem a ultradźwiękami jest ich zasada działania i obszary zastosowań. Radar penetrujący ziemię (GPR) wykorzystuje fale elektromagnetyczne w zakresie częstotliwości radiowych mikrofal do penetracji i obrazowania konstrukcji podziemnych. Stosowany jest przede wszystkim do badań nieniszczących materiałów i obrazowania pod powierzchnią, dzięki czemu nadaje się do zastosowań obejmujących glebę, skały, beton i inne materiały o wystarczającej zdolności penetracji pola elektromagnetycznego. Natomiast ultradźwięki działają z wyższymi falami dźwiękowymi poza zakresem słyszalnym, zwykle stosowanym w obrazowaniu medycznym, przemysłowych inspekcjach ciał stałych, takich jak metale, oraz w niektórych zastosowaniach podwodnych, gdzie odbicia fal dźwiękowych są wykorzystywane do tworzenia obrazów struktur wewnętrznych. Chociaż georadar i ultradźwięki w obrazowaniu opierają się na odbiciach fal, różnią się znacznie pod względem zakresu częstotliwości, głębokości penetracji oraz rodzajów materiałów i zastosowań, do których najlepiej się nadają.
