W niektórych kontekstach metody indukcji elektromagnetycznej (EMI) można uznać za lepsze niż radar penetrujący ziemię (GPR), w zależności od konkretnego zastosowania i celów. Techniki EMI są korzystne w przypadku badań na dużą skalę w celu wykrycia zakopanych obiektów metalowych lub materiałów przewodzących, takich jak rury i kable. W przeciwieństwie do GPR, który opiera się na falach radarowych i jest wrażliwy na zmiany właściwości dielektrycznych, metody EMI wykrywają zmiany w polach elektromagnetycznych indukowanych przez obiekty przewodzące. Systemy EMI mogą szybciej pokrywać obszary i są skuteczne w glebie o wysokiej przewodności, dzięki czemu nadają się do mapowania obiektów użyteczności publicznej i poszukiwań archeologicznych, gdzie wykrywanie metali ma kluczowe znaczenie.
Metody elektromagnetyczne, takie jak EMI, to alternatywy, które mogą oferować korzyści w zależności od konkretnych wymagań badania. Systemy EMI doskonale radzą sobie z wykrywaniem materiałów przewodzących, takich jak metale, i mogą szybko pokryć duże obszary, co jest korzystne w zastosowaniach takich jak mapowanie mediów, badania archeologiczne i oceny oddziaływania na środowisko. Należy jednak pamiętać, że każda metoda ma swoje mocne i ograniczone strony, a wybór między GPR a EMI zależy od takich czynników, jak właściwości materiałów docelowych, głębokość badania oraz pożądany poziom rozdzielczości i precyzji. .
Główną różnicą między badaniami radarowymi (GPR) a badaniami elektromagnetycznymi (EM) jest ich zasada działania i rodzaj wykrywanych materiałów. GPR wykorzystuje fale radarowe do penetracji podpowierzchni i wykrywania zmian właściwości dielektrycznych, dzięki czemu nadaje się do obrazowania zmian w składzie materiałów, pustych przestrzeni i obiektów niemetalowych. Z kolei badania elektromagnetyczne, takie jak metody indukcji elektromagnetycznej (EMI), wykrywają zmiany w polach elektromagnetycznych indukowanych przez materiały przewodzące, takie jak metale lub roztwory soli w ziemi. Badania EM są skuteczne w mapowaniu zakopanych metalowych obiektów użyteczności publicznej, artefaktów archeologicznych i zawartości wilgoci w glebie, zapewniając szybkie gromadzenie danych na dużych obszarach w porównaniu z georadarem.
Lidar (wykrywanie i kierunek światła) oraz radar penetrujący ziemię (GPR) to odrębne technologie teledetekcji wykorzystywane do różnych celów i działające na różnych zasadach. Lidar wykorzystuje impulsy laserowe do pomiaru odległości na powierzchni Ziemi i tworzenia bardzo dokładnych trójwymiarowych (3D) modeli terenu i obiektów na powierzchni Ziemi. Jest szczególnie przydatny do tworzenia map topograficznych, analizy korony lasów i planowania urbanistycznego, gdzie niezbędne są dokładne dane dotyczące wysokości i rozpoznawania obiektów. Natomiast georadar działa poprzez emisję fal radarowych do gruntu w celu wykrycia obiektów podziemnych, takich jak zakopane obiekty użyteczności publicznej, struktury geologiczne i artefakty archeologiczne. GPR zapewnia szczegółowe obrazy warstw podziemnych i obiektów, które nie są widoczne z powierzchni, co czyni go cennym dla oceny infrastruktury, badań archeologicznych i badań środowiskowych, gdzie wymagane jest obrazowanie podpowierzchniowe.