SNR in radar, of signaal-ruisverhouding, verwijst naar de verhouding tussen het vermogen van een interessant signaal en het vermogen van de achtergrondruis die aanwezig is in een radarsysteem. Dit is een kritische parameter die de sterkte of helderheid van het radarsignaal aangeeft in verhouding tot het niveau van ruisinterferentie. Bij radartoepassingen geeft een hogere SNR aan dat het radarsysteem gewenste signalen (zoals doelecho’s) kan detecteren en onderscheiden te midden van achtergrondgeluid, waardoor de detectie- en volgmogelijkheden worden verbeterd.
Signaal-ruisverhouding (SNR) is een meting die op verschillende gebieden wordt gebruikt, waaronder telecommunicatie, elektronica en radar, om de verhouding tussen het gewenste signaalvermogen en de kracht van achtergrondgeluid of interferentie te kwantificeren. Een hogere SNR geeft aan dat het signaal sterker is in verhouding tot de ruis, wat resulteert in een helderdere en betrouwbaardere signaalontvangst of -detectie. SNR wordt meestal uitgedrukt in decibel (dB), waarbij hogere DB-waarden duiden op een hogere verhouding tussen signaalvermogen en ruis en dus op een betere signaalkwaliteit.
Bij radarsystemen is een goede SNR-waarde afhankelijk van de specifieke toepassingseisen en omgevingsomstandigheden. Over het algemeen verdient een hogere SNR de voorkeur omdat deze een nauwkeurigere en betrouwbaardere detectie van doelen of interessante signalen mogelijk maakt in vergelijking met achtergrondgeluid. Een goede SNR-waarde zorgt ervoor dat het radarsysteem effectief onderscheid kan maken tussen echte doelen en ruis, waardoor nauwkeurige meting van doelkenmerken zoals bereik, snelheid en grootte mogelijk wordt. In de praktijk worden SNR-waarden boven de 10 dB voor veel radartoepassingen als acceptabel beschouwd, terwijl waarden boven de 20 dB vaak gewenst zijn voor krachtige radarsystemen die in ruwe of luidruchtige omgevingen opereren.