Een zeeradar is een apparaat dat op schepen en boten wordt gebruikt om andere schepen, landmassa en navigatiegevaren te detecteren. Het werkt door radiogolven uit te zenden en vervolgens echo’s te ontvangen die weerkaatsen op objecten op zijn pad. Het systeem verwerkt deze echo’s om de afstand en richting van gedetecteerde objecten te bepalen en levert cruciale informatie voor veilige navigatie, het vermijden van botsingen en situationeel bewustzijn, vooral bij slecht zicht, zoals mist of ’s nachts.
Het bereik van de zeeradar kan variëren afhankelijk van verschillende factoren, waaronder de kracht van het radarsysteem, de hoogte van de radarantenne en de omgevingsomstandigheden. Doorgaans kunnen mariene radarsystemen objecten tot op een afstand van 24 zeemijl detecteren. Onder ideale omstandigheden, met een krachtig radarsysteem en een hoge antenne, kan het detectiebereik echter groter zijn dan 48 zeemijl. Het praktische bereik kan worden beperkt door factoren zoals het weer, maritieme omstandigheden en de grootte en samenstelling van gedetecteerde objecten.
Zeeradar wordt over het algemeen als veilig in gebruik beschouwd. De radargolven die door deze systemen worden uitgezonden, hebben een laag vermogen en zijn niet-ioniserend, wat betekent dat ze niet genoeg energie bevatten om atomen of moleculen te ioniseren of directe schade aan biologische weefsels te veroorzaken. Hoewel directe blootstelling aan de directe radarbundel tot een minimum moet worden beperkt, zorgen het ontwerp en de operationele protocollen van mariene radarsystemen ervoor dat de radiofrequentiestralingsniveaus ruim binnen de vastgestelde veiligheidsrichtlijnen vallen, waardoor ze veilig zijn voor bemanningsleden en passagiers op schepen.