Bij satellietcommunicatie verwijst draaggolffrequentie naar de specifieke radiofrequentie waarop de satelliet zijn signalen uitzendt en signalen ontvangt van stations op aarde. Deze frequentie is zorgvuldig geselecteerd op basis van wettelijke normen en operationele overwegingen om een efficiënte verzending en ontvangst van gegevens over lange afstanden in de ruimte te garanderen. Draaggolffrequenties bij satellietcommunicatie bevinden zich doorgaans in specifieke banden die zijn toegewezen voor satellietgebruik, zoals C-band, Ku-band, Ka-band en andere, afhankelijk van de toepassingsvereisten en de dienst.
De term “draaggolffrequentie” verwijst in het algemeen naar de frequentie van een sinusoïdale draaggolf die is gemoduleerd om informatiesignalen te transporteren in telecommunicatie- en radiocommunicatiesystemen. Bij satellietcommunicatie wordt deze draaggolf gemoduleerd met de informatiesignalen (zoals spraak, data of video) voordat deze naar de aarde of andere satellieten wordt verzonden. De draaggolffrequentie blijft constant terwijl de informatiesignalen de amplitude, fase of frequentie van de draaggolf veranderen, waardoor gegevensoverdracht over lange afstanden mogelijk is met minimale interferentie en efficiënt gebruik van bandbreedte.
Satellieten werken op verschillende draaggolffrequenties, afhankelijk van hun missiedoelstellingen, servicevereisten en toegewezen frequentiebanden. Satellieten in een geostationaire baan (GEO) gebruiken bijvoorbeeld gewoonlijk Ku-Band- en KA-frequenties voor snelle gegevensoverdracht, multimedia-uitzendingen en breedbandinternetdiensten. Lagere frequenties zoals de L-band en de S-band worden vaak gebruikt voor satellietnavigatiesystemen (bijvoorbeeld GPS) en sommige communicatietoepassingen die een bredere dekking en betere penetratie in atmosferische omstandigheden vereisen.
Bij satellietcommunicatie verwijst draaggolf naar het ongemoduleerde radiofrequentiesignaal dat wordt gemoduleerd met de te verzenden informatie. Het fungeert als de ruggengraat of draaggolf waaraan data-, spraak- of videosignalen worden opgelegd door modulatietechnieken zoals amplitudemodulatie (AM), frequentiemodulatie (FM) of fasemodulatie (PM). De frequentie en stabiliteit van het draaggolfsignaal zijn kritische factoren bij het bepalen van de algehele prestaties en betrouwbaarheid van satellietcommunicatiesystemen, waardoor nauwkeurige verzending en ontvangst van signalen over grote afstanden in de ruimte wordt gegarandeerd.
Om de draaggolffrequentie bij satellietcommunicatie te vinden, verwijst men gewoonlijk naar de technische specificaties van de satelliet die worden verstrekt door satellietexploitanten of regelgevende instanties. Deze documenten beschrijven de specifieke frequentiebanden en draaggolffrequenties die aan de satelliet zijn toegewezen voor uplink (aarde naar satelliet) en downlink (satelliet naar aarde). Bovendien kan gespecialiseerde apparatuur zoals spectrumanalysatoren of satellietvolgsystemen worden gebruikt om de draaggolffrequentie tijdens satellietoperaties te detecteren en te meten, waardoor een goede uitlijning en communicatieverbinding tussen stations op de grond en satellieten wordt gewaarborgd.