Een homing-raket verwijst naar een geleid projectiel dat is uitgerust met een homing-systeem waarmee het autonoom een doelwit kan detecteren en volgen. In tegenstelling tot ongeleide raketten of raketten, die zonder begeleiding een ballistisch traject volgen, gebruiken doelzoekende raketten ingebouwde sensoren, zoals radar, infrarood (IR) of laser, om het doel te detecteren en hun vlucht aan te passen om het met precisie te onderscheppen of te raken. Deze raketten kunnen in verschillende modi werken, waaronder actieve homing (waarbij de raket zijn eigen signalen uitzendt en reflecties van het doel volgt) of passieve homing (waarbij de raket de emissies van het doel zelf volgt). Richtingsraketten worden gebruikt in militaire toepassingen voor precisieaanvallen op gronddoelen, vliegtuigen, schepen en andere voertuigen, waardoor de gevechtseffectiviteit wordt verbeterd en de bijkomende schade wordt verminderd.
De term “homing wapen” verwijst in grote lijnen naar elk type munitie of geleid apparaat dat is ontworpen om op een doel thuis te zijn met behulp van sensoren en geleidingssystemen. Deze categorie omvat doelzoekende raketten, geleide bommen, torpedo’s en drones die zijn uitgerust met doelzoekende mogelijkheden. Een doelwapen verschilt van conventionele wapens in zijn vermogen om autonoom doelen te detecteren, volgen en aan te vallen met grotere precisie en nauwkeurigheid. Door geavanceerde geleidingstechnologieën te integreren, kunnen thuiswapens hun traject tijdens de vlucht aanpassen om effectieve doelwitbetrokkenheid te garanderen, waardoor ze een integraal onderdeel worden van moderne militaire en defensiestrategieën voor offensieve en defensieve operaties.
Homing werkt door gespecialiseerde sensoren en geleidingssystemen in een projectiel of voertuig te integreren om een doelwit autonoom te detecteren en te volgen. Wanneer een hash-raket wordt gelanceerd, activeert deze de ingebouwde sensoren, zoals radar-, IR- of optische sensoren, om de omgeving te scannen op zoek naar het doelwit. Deze sensoren detecteren signalen die door het doel worden uitgezonden of reflecties van uitgezonden signalen (in het geval van actieve homing), waardoor de raket de positie, snelheid en traject van het doel ten opzichte van zichzelf kan berekenen. Op basis van deze informatie past de raket zijn vliegroute aan door zijn vinnen, stuwraketten of stuuroppervlakken te besturen om naar het doel te sturen, waardoor een nauwkeurige onderschepping of impact wordt gegarandeerd.
Hash-raketten volgen doelen met behulp van verschillende geleidingstechnieken, afhankelijk van het sensortype en de operationele vereisten. Radargeleide raketten zenden radarsignalen uit die van het doel afketsen en terugkeren naar de ontvanger van de raket, waardoor deze de positie en koers van het doelwit kan berekenen. Infrarood (IR) geleide raketten detecteren de warmte die door het doel wordt uitgestraald, zoals een vliegtuigmotor of uitlaat, met behulp van IR-sensoren die gevoelig zijn voor thermische straling. Lasergeleide raketten vertrouwen op laserontwerpers om het doel te verlichten en de raket naar het gereflecteerde laserpunt van het doel te leiden. Deze volgmethoden maken het mogelijk dat intelligentieraketten effectief doelen kunnen aanvallen tussen verschillende operationele scenario’s en omgevingsomstandigheden.
De eerste algemeen erkende doelzoekende raket was de Duitse Fritz X, die tijdens de Tweede Wereldoorlog werd gebruikt. De Fritz X, ontwikkeld in het begin van de jaren veertig, was een geleide glijbom uitgerust met een radiogestuurde semi-actieve radar. Het werd door de Luftwaffe (Duitse luchtmacht) gebruikt om geallieerde schepen, waaronder slagschepen en kruisers, aan te vallen, wat aantoonde dat er al vroeg succes was op het gebied van precisieaanvalsmogelijkheden. De Fritz