E-band, met name in de telecommunicatie en draadloze communicatie, wordt voornamelijk gebruikt voor verbindingen met hoge capaciteit en korte afstanden. Het bestrijkt frequenties van ongeveer 60 GHz tot 90 GHz en is zeer geschikt voor toepassingen die snelle gegevensoverdracht over relatief korte afstanden vereisen. E-band wordt gebruikt in point-to-point-communicatieverbindingen, backhaul-verbindingen voor mobiele netwerken en als aanvulling op laagfrequente banden in 5G-netwerken. Dankzij de hoogfrequente eigenschappen kunnen operators datasnelheden van meerdere gigabit per seconde bereiken, waardoor het ideaal is voor het ondersteunen van bandbreedte-intensieve toepassingen zoals high-definition videostreaming, virtual reality (VR) en augmented reality (AR).
Het gebruik van e-band is essentieel voor het leveren van hogesnelheidscommunicatieverbindingen met lage latentie in stedelijke en dichtbevolkte gebieden. Het helpt de congestie in lagefrequentiebanden te verminderen door extra capaciteit te bieden voor data-intensieve diensten. E-bandverbindingen worden ook gebruikt in scenario’s waarin glasvezelkabels mogelijk niet haalbaar of kosteneffectief zijn, waardoor een flexibel alternatief met hoge capaciteit wordt geboden voor netwerkexploitanten en serviceproviders.
In de context van 5G speelt e-band een belangrijke rol bij het verbeteren van de netwerkcapaciteit en het ondersteunen van toepassingen met hoge datasnelheden. Het maakt deel uit van het millimetergolfspectrum dat wordt ingezet om ultrasnelle datasnelheden en communicatie met lage latentie te bieden in dichtbevolkte stedelijke omgevingen. Door gebruik te maken van e-bandfrequenties kunnen 5G-netwerken een betere dekking en capaciteit realiseren, voldoen aan de groeiende vraag naar snelle internettoegang en opkomende technologieën ondersteunen die robuuste connectiviteit vereisen.
Het belangrijkste verschil tussen e-band en magnetron zijn hun frequentiebereiken en toepassingen. E-band verwijst specifiek naar frequenties tussen ongeveer 60 GHz en 90 GHz, terwijl microgolffrequenties in het algemeen frequenties van ongeveer 1 GHz tot 300 GHz bestrijken. Microgolffrequenties worden gebruikt voor een breder scala aan toepassingen, waaronder langeafstandscommunicatie, radarsystemen, satellietcommunicatie en wetenschappelijk onderzoek. E-band, met zijn hogere frequenties, is meer gericht op communicatieverbindingen met hoge capaciteit, korte afstanden en backhaul-verbindingen in telecommunicatie- en 5G-netwerken.
Zowel de E-band als de V-band zijn segmenten in het millimetergolfspectrum dat wordt gebruikt in de telecommunicatie. De elektronische band bestrijkt doorgaans frequenties van 60 GHz tot 90 GHz, terwijl de V-band frequenties bestrijkt van ongeveer 40 GHz tot 75 GHz. Beide banden worden gebruikt voor communicatieverbindingen met hoge capaciteit, korte afstanden, backhaulverbindingen en draadloze breedbandtoegang. Ze stellen operators in staat hoge datasnelheden en lage latentie te leveren, en ondersteunen zo de groeiende vraag naar snelle internettoegang, mobiele connectiviteit en geavanceerde toepassingen in stedelijke omgevingen en dichtbevolkte centra.