Radars detecteren schepen door pulsen van radiogolven uit te zenden vanaf een roterende antenne. Wanneer deze golven een schip tegenkomen, reflecteren ze op de metalen structuur en keren ze terug naar de radarantenne. Het radarsysteem analyseert vervolgens de gereflecteerde signalen om de afstand tot het vaartuig te bepalen (gebaseerd op de tijd die het signaal nodig heeft om terug te keren), de richting (gebaseerd op de oriëntatie van de antenne) en de relatieve snelheid (gebaseerd op de Doppler-snelheid). verschuiving van de Dopplerverschuiving van het retoursignaal).
Deze informatie wordt verwerkt en weergegeven op een scherm, zodat operators schepen binnen het bereik van de radar kunnen identificeren en volgen. Moderne radarsystemen kunnen onderscheid maken tussen verschillende soorten doelen op basis van hun grootte, vorm en bewegingskenmerken, waardoor het situationele bewustzijn voor navigatie- en maritieme operaties wordt verbeterd.
Zeeradars werken door korte pulsen van elektromagnetische golven (meestal in het microgolffrequentiebereik) uit te zenden vanaf een roterende antenne die op een schip is gemonteerd.
Deze pulsen reizen naar buiten en wanneer ze objecten zoals schepen, boeien of landmassa’s tegenkomen, worden ze teruggekaatst naar de radarantenne. De radarontvanger detecteert deze gereflecteerde signalen, meet hoe lang het duurt voordat ze terugkeren en berekent de afstand tot objecten op basis van de lichtsnelheid. Door de sterkte van teruggestuurde signalen en hun vertragingen te analyseren, kunnen scheepsradars ook de grootte, vorm en beweging van gedetecteerde objecten bepalen.
Deze informatie wordt weergegeven op een radarscherm, waardoor zeelieden een visuele weergave krijgen van hun omgeving en hen in staat stellen veilig te navigeren en aanvaringen te voorkomen in verschillende omgevingsomstandigheden.
Marineradars werken op dezelfde manier als civiele marineradars, maar zijn over het algemeen geavanceerder wat betreft technologie, mogelijkheden en operationele vereisten.
Marineradars zijn ontworpen om een breed scala aan doelen te detecteren en te volgen, waaronder schepen, vliegtuigen, raketten en andere bedreigingen in kust- en oceanische omgevingen. Deze radars bevatten vaak functies zoals een hoger uitgangsvermogen, langere detectiebereiken, grotere weerstand tegen storing en interferentie, en verbeterde verwerkingsmogelijkheden voor complexe gevechtsscenario’s.
Marineradars zijn van cruciaal belang voor maritieme verdedigings-, bewakings- en gevechtsoperaties, waardoor zeestrijdkrachten grote delen van de oceaan kunnen monitoren, potentiële bedreigingen vroegtijdig kunnen detecteren en effectieve reacties kunnen coördineren.
Schepen hebben doorgaans X-band- en S-bandradars aan boord voor navigatie- en bewakingsdoeleinden.
X-band radar werkt op een hogere frequentie (rond de 9 GHz) en staat bekend om zijn hoge resolutie, waardoor hij geschikt is voor het detecteren van kleine objecten en het leveren van gedetailleerde beelden van nabijgelegen schepen en obstakels. S-bandradar werkt op een lagere frequentie (ongeveer 3 GHz) en wordt voornamelijk gebruikt voor langeafstandsbewaking en detectie van grotere objecten zoals schepen en weersystemen.
De twee typen radar vullen elkaar aan, waardoor zeelieden volledige dekking van hun omgeving krijgen en veilige navigatie onder verschillende maritieme omstandigheden wordt gegarandeerd.