Het ruisgetal verwijst naar een meting van de hoeveelheid extra ruis die door een apparaat of component in een elektronisch systeem in een signaal wordt geïntroduceerd. Het kwantificeert de verslechtering van de signaal-ruisverhouding die door het apparaat zelf wordt veroorzaakt, wat de effectiviteit ervan aangeeft bij het behouden van de oorspronkelijke signaalkwaliteit.
Het ruisgetal (NF) van een apparaat of component wordt uitgedrukt als een verhouding of in decibel (dB) en vertegenwoordigt de hoeveelheid ruisvermogen die door het apparaat wordt gegenereerd in verhouding tot het ruisvermogen aan de ingang. Een lager ruisgetal duidt op betere prestaties, omdat dit betekent dat er tijdens versterking of verwerking minder ruis aan het signaal wordt toegevoegd.
Om het ruisgetal van een apparaat te bepalen, worden metingen meestal uitgevoerd met behulp van gespecialiseerde apparatuur die is ontworpen voor het testen van het ruisgetal. Hierbij wordt de signaal-ruisverhouding aan de in- en uitgang van het apparaat onder specifieke omstandigheden vergeleken, waardoor ingenieurs het ruisgetal rechtstreeks uit de meetopstelling kunnen berekenen of aflezen.
In de IEEE-normen (Institute of Electrical and Electronics Engineers) wordt het ruisgetal gedefinieerd als een parameter die de ruisprestaties van een versterker of ander elektronisch apparaat karakteriseert. Het specificeert hoeveel extra ruis het apparaat bijdraagt aan het signaal, meestal in termen van dB of als dimensieloze verhouding.
Het ruisgetal in een transistor verwijst specifiek naar de hoeveelheid ruis die aan het signaal wordt toegevoegd terwijl het tijdens versterking door de transistor gaat. Dit is een kritische parameter bij het ontwerp en de selectie van transistors, omdat lagere ruiscijfers aangeven dat de transistor meer van de oorspronkelijke signaalkwaliteit behoudt, waardoor deze geschikt is voor toepassingen die een hoge signaalgetrouwheid en minimale ruisinterferentie vereisen.